Fri2891 | Cut

เขาก็แค่จะคลอเคลียเท่านั้นไม่ได้คาดหวังว่าจะเลยเถิดไปไหน แต่ในเมื่อน้องพูดแบบนี้เขาก็จะไม่เกรงใจแล้ว จากที่กอดน้องจากด้านหลัง ร่างสูงก็เปลี่ยนมาคร่อมตัวน้องเอาไว้ ริมฝีปากของเราแตะกัน ละเมียดละไม บดเบียด และเร่าร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ตามแรงอารมณ์ เสื้อนอนตัวโตถูกเลิกขึ้นจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ผิวขาวของน้องมีร่องรอยจาง ๆ ที่เขาเป็นคนทำ เสียงครางในลำคอของเพียวกำลังแสดงออกถึงความต้องการ "พี่ยิ้ม..." สายตาเชื่อมของเพียวที่นอนอยู่ทอดมองมามันเกือบจะทำให้เขาละลาย ยิ้มใช้ปลายจมูกโด่งไล้ไปตามต้นขาด้านในทั้งสองข้างก่อนจะกัดลงเบา ๆ "ยิ้ม อย่าแกล้ง" "อยากให้พี่ทำอะไรคะ" "บอกว่าอย่าแกล้งไง" ไม่แกล้งก็ไม่แกล้ง ร่างสูงจัดการปรนเปรอคนที่นอนอยู่จนครางออกมาไม่เป็นภาษา แต่ถึงอย่างนั้นเสียงนี้มันก็น่าฟังและหวานหูที่สุดสำหรับยิ้ม นิ้วมือเรียวขยุ้มกลุ่มผมบิดตัวหนีความรู้สึกทั้งหมดที่ยิ้มเป็นผู้กระทำ น่าสงสารแต่ก็น่าแกล้งด้วยเหมือนกัน "เธอชอบไหมคะ" "ยิ้มจูบหน่อย" น้องไม่ค่อยร้องขออะไร แต่ถ้าขออะไรก็ต้องได้ เขามอบจูบที่นิ่มนวลให้อีกครั้งก่อนจะค่อย ๆ...

No sleep tonight We makin' love until the sun.. ..พีชกดปากเล็กสีแดงสดของตัวเองเข้าหาริมฝีปากหนาของเพชรอีกครั้ง คราวนี้มันไม่ใช่แค่การประทับริมฝีปากเน้น ๆ แบบครั้งแรก แต่พีชกำลังพยายามรุกล้ำเข้าหาอีกฝ่ายอย่างคนที่อยากจพเอาชนะ.. แทรกลิ้นเล็กเข้าหาลิ้นหนาอย่างคนรู้งาน เสียงเฉอะแฉะจากการดูดดึงของกลีบปากและเรียวลิ้นดังไปทั่วทั้งห้องโดยสาร  กว่าเจ้าลูกแมวจะรู้ตัวว่าตัวเองนั้นติดกับดักเจ้าหมาป่าจอมเข้าอย่างจังก็เป็นตอนที่เขาตั้งใจจะถอนริมฝีปากออกแต่ไม่สามารถทำได้ เพชรใช้มือข้างที่ว่างอยู่ประคองท้ายทอยของพีชเอาไว้ไม่ยอมปล่อยให้คนอยากเอาชนะเป็นอิสระ ส่วนมืออีกข้างก็เลื่อนเข้าไปใต้เสื้อตัวบางเจ้าปัญหา ลูบไล้แผ่นหลังขาวเนียนก่อนจะค่อย ๆ เลื่อนมือหนาลงมาบีบเคล้นสะโพกกลมกลึงที่กำลังบดเบียดอยู่บนหน้าขาของเขา "..เธอ" เพชรยอมปล่อยริมฝีปากคนบนตักให้เป็นอิสระ เมื่อพีชเริ่มประท้วงขออากาศหายใจด้วยการทุบที่ไหล่เขาเบา ๆ  ทั้งคู่รู้อยู่แล้วว่าเมื่อความต้องการมันถูกปลุกขึ้นมา มันจะไม่มีทางจบลงง่าย ๆ  "ไงคะคนเก่ง" จะไม่มีใครยอมถอย  "..ถุงยาง" พยักหน้าเป็นคำตอบ เขาพ...

-CUT- "เป็นอะไร" คนตัวสูงไม่ตอบทำเพียงกดจูบย้ำลงไปอีกครั้ง...  พีดันร่างเล็กให้นอนลงแล้วโน้มใบหน้าตามลงมาไม่ห่างกดจูบย้ำ ๆ จนคนตัวเล็กเผยอปากอนุญาตให้ลิ้นของเขาเข้าไป ราวกับคนกระหายอยากพีกวาดต้อนลิ้นเล็กจนอีกฝ่ายต้องทุบที่หน้าอกเขาเบา ๆ เพื่อขออากาศหายใจ เว้นจังหวะให้พักเพียงครู่เดียว เป็นบีนเองที่ยกแขนทั้งสองข้างขึ้นมาคล้องคอพีเอาไว้และเริ่มต้นจูบกันอีกครั้ง ลิ้นทั้งสองเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ดูดดึงกันและราวกับกำลังกินไอติมรสโปรด "ทำไมวันนี้แปลกจัง" พีที่ผละออกให้บีนได้หายใจอีกครั้งเอ่ยถามคนที่นอนหอบหายใจอยู่ นี่ไม่ใช่จูบแรกแต่ทุกครั้งจะเป็นเขาที่เป็นฝ่ายนำ แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครยอมใครทั้งนั้น จูบครั้งนี้มันร้อนแรงกว่าทุกครั้ง "ชอบมั้ย" ถามมาได้ ไม่ชอบก็บ้าแล้ว พีกดจูบลงไปที่ปากเล็กที่ตอนนี้แดงช้ำจนน่าสงสาร แต่เห็นแบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกเหมือนปากเล็กนั่นกำลังเชิญชวนพีอยู่ และส่วนล่างที่เริ่มแข็งขืนจนมันเบียดกันอยู่ตอนนี้ทำให้บีนนึกไปถึงคำพูดของเพื่อน '...มึงเป็นแฟนไม่สนองละจะให้ใครสนอง'  พีผละจูบออกเมื่อรู้ตัวเองแล้...

- CUT - " ยังไงเนี่ย จะเอาอะไรครับคนนี้" บลูหมุนตัวกลับมาหาเขาพร้อมกับจูบเบาๆที่ปลายคาง มีเหรอที่บลูจะไม่รู้ว่าปุญณ์ กำลังต้องการอะไร ปุญณ์ตอบคำถามโดยการฝังจมูกลงที่ซอกคอขาว สูดกลิ่นหอมสะอาดเฉพาะตัวของบลูเข้าเต็มปอด  ที่เขาบอกว่ากลิ่นกายของคนรักนั้นสามารถปลุกปั่นอารมณ์ได้เป็นอย่างดี ปุญณ์พิสูจน์ด้วยตัวเองแล้วว่าจริง  เขาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มเนียนใสแกล้งให้เจ้าของมันใบหน้าขึ้นสีก่อนจะพาริมฝีปากหนาของตัวเองไปหาอวัยวะ เดียวกันกับของบลู ริมฝีปากเล็กเผยอรับจูบของคนใจร้อนอย่างว่าง่าย  ลีลาและรสจูบของปุญณ์ยังสามารถพาให้เขาเตลิดไปไกลได้เสมอ มัวดื่มด่ำกับจูบรสหวานจนไม่ทันรู้ตัว เ ลยว่าตัวเองถูกปุญณ์อุ้มขึ้นมานั่งบนเคาร์เตอร์โดยมี ร่างสูงแทรกตัว อยู่ระหว่างขาเล็ก ตั้งแต่ตอนไหน " อื้อ" ทุบไหล่หนาเพื่อขออากาศหายใจ  " ใจร้อน" บ่นออกมาเสียงเบา ปุญณ์ปล่อยให้คนตัวเล็กพักหายใจโดยที่หน้าผากของทั้งสองยังแนบกันอยู่ส่วนมือหนาก็เริ่มทำหน้าที่อย่างคุ้นเคย  ส่งสัมผัสร้อนไปที่ต้นขาขาวที่เชิญชวนเขาตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องน้ำ เนื้อตัวของคนตัวเล็กนั้นเนี...

- CUT - “แล้วใครให้ทนหล่ะ” สิ้นประโยคนั้น ปุญณ์เลื่อนริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากเล็กฉับพลันราวกับแม่เหล็กต่างขั้ว ที่ถูกดูดดึงเข้าหากัน มันเนิบนาบล้ำลึกและเริ่มร้อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ  ผลัดกันป้อนความหวานให้กันอย่างไม่หยุดหย่อน ปุญณ์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนโลภ ตะกละตะกลาม ที่ไม่ว่าจะดูดกินน้ำหวานจากปากนุ่มนิ่มของบลูเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ ไม่รู้ว่าตอนไหนที่ผ้าห่มที่บลูใช้คลุมร่างกายได้กระจัดกระจายออกไป  เหลือเพียงร่างขาวในชุดคลุมที่ไม่สามารถปกปิดอะไรได้อีกต่อไป และเสื้อนอนของปุนที่สวมไว้ก็อันตรธานหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้เหมือนกัน “แฮ่ก.. ปุญณ์” บลูร้องเรียกชื่อเขาด้วยใบหน้าขึ้นสี น่าสงสาร คงทั้งเหนื่อยทั้งเขิน น่ารักไปซะหมด “ว่าไงครับ” บลูไม่ตอบแต่กลับใช้มือเล็กดันตัวปุนออกเป็นสัญญานให้เขานอนลงแทน  คนตัวเล็กปีนขึ้นมานั่งบนตัวเขาทั้งตัวเปลือยเปล่า นั่งทับบนส่วนกลางกายที่กำลังแข็งขืนอยู่ใต้กางเกงชั้นใน  จากการกระทำทั้งหมดฝนตอนนี้ปุญณ์รู้ว่าบลูต้องการที่จะเอาใจเขา และมันเป็นการกระทำที่โคตรน่ารัก จะทำให้หลงไปถึงไหนกัน “เก่งใหญ...